ஒரு மனிதனின் சாமர்த்தியமே அவன் தனக்கான வாழ்க்கையைத் தேர்ந்தெடுப்பதில்தான் இருக்கிறது. சிலர் அதில் வெற்றி காணலாம். சிலருக்கு அது தோல்வியில் முடியலாம். சிலருக்கு அது எப்படி தேர்ந்தெடுப்பது என்றே தெரியாமல் இருக்கலாம். எப்படியிருந்தாலும் ஒரு கட்டத்தில் ஏதாவது ஒரு பாதையை தேர்வு செய்தே ஆகவேண்டும் என்ற கட்டாயத்திற்கு தள்ளப்படுகிறோம்.
பெண்கள் இந்த விஷயத்தில் ரொம்பப் பாவம். அவர்களைச் சுற்றி எப்போதும் ஒரு பூவேலி இருக்கிறது. சில பெண்களுக்கு முள்வேலி இருந்தாலும் அதையே பூவேலியாக நினைக்க வேண்டும் என்ற கட்டுப்பாடு இருக்கிறது. இதிலிருந்து அவர்களால் விடுபட முடியாது. விடுபடவும் விரும்பமாட்டார்கள். இந்தச் சமூகமும் இதிகாசங்களும், கலாச்சாரம் என்ற பெயரில் அவர்களை அப்படி பழக்கிவைத்திருக்கிறது? ஒருவேளை அவர்களைப் பிடிக்காமல் வலுக்கட்டாயமாக அந்த பூவேலியிலிருந்து வெளியேற்றினால், யாருமில்லா கானகத்தில் தொலைந்த குழந்தையாய் திக்குத் தெரியாமல், செய்வது அறியாமல் தவியாய் தவிப்பார்கள். மற்றொரு பாதையை வகுத்துக்கொண்டு பாதுகாப்பாக வாழ்வதற்குள் போதும் போதும் என்றாகிவிடும்.
அப்படிப்பட்ட ஒரு பெண்ணின் கண்ணீர் காவியம்தான் இல்லம்தோறும் இதயங்கள். எழுத்தாளர் சு. சமுத்திரம் எழுதிய இந்நாவல் எல்லாகால பெண்களுக்கும் ஒரு வரப்பிரசாதம். வாழ்க்கைப் பாடம். பெண்மையை மதிக்காதவர்களுக்கும், பெண்மைக்கு துரோகம் செய்பவர்களுக்கும் இது மறக்கமுடியாத, மறக்கக்கூடாத சாட்டையடி. ஆனால், இப்படிப்பட்ட சாட்டையடிகளுக்கு எல்லா அநியாயக்காரர்களும் பணிவார்களா? மிரண்டு பின்வாங்கி பெண்மையின் மேன்மைக்கு முன்னால் மண்டியிட்டு வணங்குவார்களா? இல்லை. என்ற பதிலிருப்பது வருத்தம்தான்.
எல்லா காலத்திலும் பெண்களுக்கு எதிரான அநீதிகள் நிகழத்தான் செய்கிறது. அப்போது வெளியே தெரியாமலும் கவணிக்கப்படாமலும் இருந்த கொடுமைகள் இப்போது தொழில்நுட்பத்தின் உதவியால் கவணிக்கப்படுகிறது. கவனிக்கத்தான்படுகிறதே தவிர குறைந்தபாடில்லை. எத்தனை புதுமைப் பெண்களும், புரட்சிப்பெண்களும் உருவானாலும், அவர்களைத் தவிர மற்றவர்களெல்லாம் சாதாரணநிலையில் இருப்பவர்கள்தான். அப்படித்தானே அநியாயக்காரர்கள் நினைக்கிறார்கள். இந்த விமர்சனத்தையும் நாவலையும் படிப்பவர்கள் அப்படி எண்ணிவிடாமல், உங்களையும் ஒருமுறை சுய அலசலில் ஈடுபடுத்தி நிறைகுறைகளைச் சரிபார்த்துக்கொண்டால் மிக்க மகிழ்ச்சி. எழுதப்படுகிற எல்லாப் படைப்புகளும் யாராவது ஒருவர் மனதிலாவது தைக்காதா? அவரை நல்வழிப்படுத்தாதா? என்ற ஏக்கத்தோடும் எதிர்பார்ப்போடும்தான் எழுதப்படுகிறது. அந்த எதிர்பார்ப்பிற்கு செவிசாய்க்கலாமே!
ஒரு பெண்ணின் உலகம் மிகச் சிறியது. திருமணத்திற்கு முன் பிறந்த வீடு. திருமணத்திற்கு பின் புகுந்த வீடு. என்னதான் பள்ளி, கல்லூரி, வேலை என்று வெளியுலகத்தை எட்டிப்பார்த்தாலும், அவர்களின் பாதுகாப்பாக நினைப்பது இரண்டு வீடுகளைத்தான். சில பெண்கள் வெளியுலகத்தைக் காண விருப்பமில்லாமல் வீட்டையே உலகமாக எண்ணி மகிழ்வர். அப்படி மகிழ்ந்திருந்தவள்தான் மணிமேகலை.
மிராசுதார் அருணாச்சலத்தின் மகளான மணிமேகலை, தன் இளம் பருவத்தில் சொந்தக்காரனும் தோழனுமான வெங்கடேசன் மீது தோன்றிய மானசீகக் காதலை தந்தைக்காகவும் தமயனுக்காகவும் மனதுக்குள் புதைத்துக்கொண்டு, எஞ்சினியர் ஜெயராஜை மணந்துகொண்டாள். அவளின் பிறந்த வீடும் சரி, புகுந்த வீடும் சரி. வளமான வீடுதான். செல்வத்திலும், குடும்ப உறுப்பினர் எண்ணிக்கையிலும், வாய் பேச்சிலும் எந்த குறைச்சலும் சொல்லிவிடமுடியாது.
திருமணமாகி 3 வயது மகனிற்கு தாயாகும்வரை மணிமேகலை மகிழ்ச்சியாகவே இருந்தாள். கணவனின் காதல் மழையில் விடாது நனையத்தான் செய்தாள். ஆனால் என்ன செய்வது? வியாதிக்கு ஏழைப்பணக்காரன், மகிழ்ச்சியாக இருப்பவன், சோகமாக இருப்பவன் என்றெல்லாம் பிரித்துப்பார்க்க தெரியாதே. அவளுக்கும் வந்தது தொழுநோய். ஆனால் அதனாலெல்லாம் அவள் பாதிக்கப்படவில்லை. பெருவியாதியைவிட ஒரு பெரும் வியாதியான சந்தேகம் இருக்கிறதே. அதனால்தான் அவள் பாதிக்கப்பட்டாள். ஆரம்பத்திலேயே அவளது நோய் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு பூரணமாக குணமாகிவிட்டபோதும், தனக்கும் அது வந்துவிடுமோ என்ற சந்தேகத்தால் மணிமேகலை சித்திரவதை செய்யப்பட்டாள்.
நோயைப்பற்றி தெரிந்ததும் மணிமேகலையின் புகுந்த வீட்டார் அவளை அன்போடும் அனுதாபத்தோடும்தான் பார்த்துக்கொண்டனர். ஆனால் மணிமேகலையின் மாமியார் தம்பியான இராமபத்திரனின் மூளைச்சலவையால், மணிமேகலை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஒதுக்கிவைக்கப்பட்டாள். வேலை செய்யாமல் இருப்பதில் ஆரம்பித்து, கணவனின் புறக்கணிப்பு, நோய் பற்றிய சந்தேகப் பேச்சுகள், பெற்ற பிள்ளையை அவளிடம் கொடுக்க மறுப்பது, தனியறை, தனி தட்டு என்று முற்றிலுமாக ஒதுக்கிவைக்கப்பட்டாள். வீட்டைவிட்டு விரட்டாத குறைதான்.
அதுவும் அவள் பிறந்த வீட்டிற்கு சென்று சிறிதுகாலம் தங்கிவிட்டு வருகிறேன் என்று போய்விட்டு வந்தபின் நடந்தேறிவிட்டது. பிறந்தவீட்டிலும் அவமானப்பட்டு வந்த மணிமேகலை புகுந்த வீட்டாராலும் துரத்தியடிக்கப்பட்டாள். எல்லா வீடுகளிலும் எந்த நிலையிலும் மாறாத அன்புகொண்ட இதயங்கள் நிச்சயம் இருக்கும். அப்படிப்பட்ட இதயங்கள் மணிமேகலையின் வீடுகளிலும் இருந்தன. அவர்கள் மணிமேகலையை பெற்ற தந்தையும் மாமனாரும்தான். பாவம் வயது முதிர்ந்த அவர்களால் மணிமேகலைக்கு என்ன செய்யமுடியும் உள்ளுக்குள்ளே மருகி தவிப்பதைவிட?
பசுத்தோல் போர்த்திய புலி என்பார்களே. அப்படித்தான் இருந்தது கம்பௌன்டர் மணியின் குணச்சித்திரம். மாத்திரைகள் வாங்கிவந்து கொடுப்பதிலும், மணிமேகலைக்காக அனுதாபப்பட்டு அவள் குடும்பத்தாரிடம் பரிந்து பேசுவதிலும், அரக்கோணத்திலிருந்து அவளைச் சென்னை அழைத்து வருவதிலும் உதவிய மணி, மணிமேகலையின் தனிமையானச் சூழலைப் பயன்படுத்திக்கப் பார்ப்பான். மன உறுதிகொண்ட மணிமேகலை தப்பித்துவிட்டாள். ஆனால் நிஜத்தில்? பெண்களின் மிகப்பெரிய பலவீனம் அன்பு. அவர்களின் மிகப்பெரிய பலமும் அதுதான். நேசிப்பதையும், நேசிக்கப்படுவதையும் உயிராய் மதிப்பவர்கள் பெண்கள்.
இதைத்தான் கயவர்கள் தவறாகப் பயன்படுத்திக்கொள்கிறார்கள். அதற்கு மிகப்பெரிய உதாரணம்தான் அனைவரையும் உலுக்கி உருக்குலைத்துப்போட்ட பொள்ளாச்சி கொடூரங்கள். பலவந்தப்படுத்தி பாலியல் கொடுமைக்கு உட்படுத்துவது வேறு. ஆனால் பாசத்தையும் பலவீனத்தையும் பயன்படுத்திப் பெண்களைச் சிக்கவைப்பதை எப்படி தவிர்ப்பது?
இரண்டே வழிகள். வறண்டபூமிதான் மழைக்காக ஏங்கும். வறட்சியே இல்லாமல் பார்த்துக்கொண்டால்? அன்பும் பாசமும் கிடைக்காத பெண்கள்தான் அதைத் தேடித் திரிந்து தடுமாறி தடம் மாறுவார்கள். கொடுக்க வேண்டியவர்களே அதைக் கொடுத்துவிட்டால்? பெண்கள் பாதுகாப்பான சுதந்திரத்தோடு இருப்பார்கள் அல்லவா? இந்தக் காலத்துப் பெண்கள் பாசத்தை எதிர்ப்பார்ப்பதில்லை. காசு, பணம், கார், பங்களா, உயர் படிப்பு, வெளிநாட்டு உத்தியோகம் என்றுதான் எதிர்ப்பார்க்கிறார்கள் என்று பலரும் நினைக்கலாம். ஆனால் அதையெல்லாம் பெண்கள் வாழ்க்கையை வாழ்க்கையாகவும் மகிழ்ச்சியாகவும் வாழத்தான் கேட்பார்களே தவிர, அதையே வாழ்க்கையாக எண்ணிவிடமாட்டார்கள்.
பணத்தைக்கூட பெண்கள் தனியாக சம்பாதித்துக்கொள்வார்கள். ஆனால் பாசம்? எல்லா ஆண்களும் இதை ஒரு வேதமாக எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். எப்படிப்பட்ட அரக்கியின் இதயத்திலும் பாசமெனும் ஊற்று கொஞ்சமாவது ஒளிந்திருக்கும். அதைக் கண்டுபிடித்துவிட்டால் பாதிக்குமேல் வெற்றிதான். இன்னொன்று, தவறு செய்பவரை விட்டுவிட்டு பாதிக்கப்பட்டப் பெண்ணின் குண அலசலில் ஈடுபடுவது. பெண்ணை இழிவுப்படுத்துவோருக்கு இது ஒரு வரப்பிரசாதம். என்ன தவறு செய்தாலும், அதனால் பாதிக்கப்படுவது பெண் என்ற திமிரில்தான் பல குற்றங்கள் நிகழ்கிறது. ஒரு பெண்ணைப்பற்றி இன்னொரு பெண்ணே இழிவாக பேசும் அழகு நம் கலாச்சாரத்திற்கு மட்டுமே உரியது.
முள்ளின்மேல் சேலை விழுந்தாலும், சேலையின்மேல் முள் விழுந்தாலும் சேதாரம் சேலைக்குத்தான் என்று எழுதிவைத்த புண்ணியவான் எவனோ. அல்லது புண்ணியவதி எவளோ?! அவர்கள் வாழ்வாங்கு வாழ வேண்டும். வெறும் சேலைக்கு மட்டுமே பொருந்தும் இந்த வாக்கியத்தைப் பெண்ணுக்குப் பொறுத்தி அவர்களை நம்பவைத்து, அவர்கள்தான் கவனத்தோடு இருக்க வேண்டும் என்று சொல்லப்படும் கொடுமையை என்னவென்று சொல்வது? இது மாற வேண்டும். தன்னைச் சுற்றி என்ன தவறு நிகழ்ந்தாலும், அதைத் தைரியமாக வெளியில் சொல்லலாம் என்ற மன உறுதி வரவேண்டும். அதனால் அவர்களுக்கு எந்தவித பாதிப்பும் வராது என்ற பாதுகாப்பும் உத்திரவாதமும் கிடைக்கவேண்டும். தவறு செய்பவர்களுக்கு பயமும் துன்பமுமே வாழ்க்கையாக வேண்டும். சேலைமேல் முள்விழுந்தால் முள்ளுக்குத்தான் சேதம் என்ற புதுமை வரவேண்டும்.
உடன்பிறந்த அண்ணனான இராமலிங்கமும், தம்பி சந்திரனும் காட்டத் தவறிய பாசத்தை, உடன்பிறவா அண்ணன்களான இரத்தினமும், கூத்து கோவிந்தனும் மணிமேகலைக்குக் கொட்டிக்கொடுத்தனர். கோவிந்தனின் உதவியால் மணிமேகலை ஒரு இச்த்தீரியா (hysteria) நோயாளியிடம் வீட்டு வேலைக்கு சேர்ந்தாள். ஒருநேரம் அன்பால் குளிப்பாட்டப்படுவதும், மற்றொரு நேரம் அடிகளாலும் வார்த்தைகளாலும் அபிஷேகிக்கப்படுவதுமாக அவளின் நாட்கள் கழிந்தன. காமாட்சியின் இந்த இருவேறுப்பட்ட ரூபத்தில், மணிமேகலை புரிந்துகொள்வதாக எழுத்தாளர் குறிப்பிட்ட விஷயம் என்னை மிகவும் கவர்ந்த ஓர் எதார்த்தம்.
பெண்கள் அனைவரும் புரிந்துகொள்ள வேண்டிய ஓற் உண்மையும் கூட. ‘டார்லிங்’ என்று சொல்பவரைவிட என்னடி ‘இழவெடுத்தபய மவளே’ என்று சொல்பவரின் அன்பு மாறாத ஒன்றென்று எழுத்தாளர் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். இது முற்றிலும் உண்மை. அன்பை அவரவர் அவரவருக்கு தெரிந்தவிதத்தில்தான் வெளிப்படுத்தமுடியும். தேனொழுக பேசுவது உண்மையான அன்புமில்லை. முரட்டுத்தனமாக நடப்பவர்களிடம் அன்பே இருக்காது என்பதுமில்லை. இனிப்பான பேச்சை பல ஆண்கள் பெண்களை தன் வலையில் விழவைக்கப் பயன்படுத்தும் யுக்தி. வாழவைக்கத் தெரிந்தவர்களுக்கு பேசத்தெரியாது. பேச்சு மட்டுமே இருப்பவர்களால் பெண்ணை வாழவைக்கமுடியாது.
மாத்திரை சரியாக எடுத்துக்கொள்ளாததால் மணிமேகலையின் நோய் மீண்டும் கூர்மை பெற, வெங்கடேசனால் செங்கை மாவட்டத்தில் சமூகத்திலிருந்து ஒதுக்கியவர்களுக்காக ஒரு ஒதுங்கிய பகுதியிலுள்ள இல்லத்தில் சேர்க்கப்பட்டாள். திருமணமான பின்னும் தன்மேல் மாறாத அன்பைப் பொழியும் வெங்கடேசனின் அன்பால் மணிமேகலை உணர்ச்சிமயமானபோது, அவன் கம்பீரத்துடன் அவள் சொன்னதையே திருப்பிச் சொன்னான். அன்பு என்பது ஓர் மாபெரும் சக்தி. அதன் ரூபம் மாறுமே தவிர சக்தி மாறாது. நான் ரூபம்தான் மாறியிருக்கிறேனே தவிர என் அன்பு மாறவில்லை என்றபோது மணிமேகலை அந்த வார்த்தைகளில் உயிர்த்தெழுந்தாள்.
அந்த இல்லத்தின் நிர்வாகியான மதர், தேவதாசிகளைப்பற்றிய ஆய்வுப்படிப்பிற்காக தன் தமக்கை மூலம் டாக்டர் முத்துலட்சுமி ரெட்டியைச் சந்தித்தபோது, ஆயிரம் தேவதாசிகளைப்பற்றி ஆராய்வதைவிட ஒரு அபலைக்காவது ஆதரவளிப்பது பின்னாளில் உங்களுக்கே பாதுகாப்பாக அமையும் என்ற அறிவுரைப்படி, தேவதாசிகளைவிட தொழுநோயாளிகளுக்குத்தான் ஆதரவு தேவை. அவர்கள் வாழ விரும்பினாலும் வாழமுடிவதில்லை என்பதை அறிந்து தமிழ்நாட்டில் செங்கை மாவட்டத்தில் அந்த இல்லத்தைத் துவக்கினார். உறுப்புகள் சுகமாக இருப்பவர்களின் கைத்தொழில்களாலும், மனிதநேயம் கொண்ட நல்லுள்ளங்களின் நன்கொடையாலும் அந்த இல்லம் இயங்கிக்கொண்டிருந்தது. மதரின் இறப்பிற்கு பின் மணிமேகலை தானாகவே முன் வந்து நிர்வாகப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டாள்.
பணநெருக்கடி வந்தபோது தன் தாலி முதற்கொண்டு அனைத்து நகைகளையும், சேமித்துவைத்திருந்த பணம் அனைத்தையும் இல்லத்திற்கே செலவிட்டாள். அதையும் மீறிய நெருக்கடி வந்தபோது, வெங்கடேசன், இரத்தினம், கூத்து கோவிந்தன் ஆகியோரின் உதவியுடன் கணவனிடம் போராடி 60 பவுன் நகைகளையும் ஜீவனாம்ச பணத்தையும் வாங்கினாள். அண்ணன் தம்பியுடன் போராடி அப்பா அவள் பெயரில் எழுதிவைத்த சொத்துக்களை வாங்கினாள். ‘அன்னை மார்கிரேட் அருளில்லம்’ என்ற புதிய பெயரில் இல்லத்தைச் சிறப்பாக நிர்வகித்தாள். தொழுநோயாளிகளின் குழந்தைகளைப் பாதுகாக்க ஒரு இல்லம் துவங்க வேண்டும் என்ற மணிமேகலையின் புதிய திட்டத்தோடு கதைமுடியும்.
என்னதான் நாம் குணக்குன்றாக இருந்தாலும், இருக்க முயற்சித்தாலும் சில இயல்புகளைத் தவிர்க்க முடியாது. துர்நாற்றம் பிடிக்காது, மற்றவர் உபயோகித்ததை உபயோகிக்கப் பிடிக்காது, வாந்தி பிடிக்காது, மனித கழிவுகளை சுத்தம் செய்யப் பிடிக்காது, இரத்தம் பிடிக்காது, தூய்மையாக இல்லாதவரிடம் பழகப்பிடிக்காது, நோயால் பாதிக்கப்பட்டவரிடம் நெருங்கிப்பழகப் பிடிக்காது. எவ்வளவு நெருங்கிய உறவாக இருந்தாலும் மனதில் ஏற்படும் சஞ்சலங்களைத் தவிர்க்கமுடியாது. மேலே குறிப்பிட்டவையெல்லாம் ஒரு பொருட்டாகக் கருதாமல் இருப்பவர்களும் இருக்கலாம். ஆனால் அந்த இயல்புகள் இருப்பது முற்றிலும் தவறு என்றில்லை.
எல்லா நோயாளிகளுக்கு தன் நோயின் வீரியம் தெரியும். அவர்களே நெருங்கிப்பழக விரும்பமாட்டார்கள். ஆனால் அவர்கள் எதிர்ப்பார்ப்பது தானும் மனிதர்கள்தான் என்று தன்னைச் சுற்றியிருப்போர் நினைக்க வேண்டும். பரிவோடு ஒரு பார்வை, அனுசரணையான பேச்சு, குணமாகிவிடும் என்ற நம்பிக்கை. இதைத் தருவதால் நமக்கு என்ன நோய் தொற்று வந்துவிடப்போகிறது? வியாதியைப்பற்றி மருத்துவர் சொல்வதை முழுமையாக நாம் நம்புவது மட்டுமின்றி, நோயாளியையும் நம்பவைக்க வேண்டும். ஒரு நோயின் மிகச்சிறந்த மருந்து நம்பிக்கைதான்.
மணிமேகலையின் இல்லத்து நிர்வாகி உயிருடன் இருந்த வேளையில், சமூக சேவை செய்கிறேன் என்று சில பெண்கள் வருவார்கள். நயமாகப் பேசி நன்கொடையும் கொடுக்க முன்வருவார்கள். நிர்வாகி அவர்களுக்கு பழச்சாறு எடுத்துவரச் சொல்வார். முதலில் சரி என்றவர்கள், அங்கு சமைக்கப்படும் அனைத்துமே தொழுநோயாளிகள் சமைத்தது என்று சொன்னதும் ஒவ்வொரு காரணம் சொல்லி தெறித்து ஓடிவிடுவார்கள். மதரும் நாசூக்காக நன்கொடையை மறுத்துவிடுவார்.
சேவை என்பது கட்டாயத்திற்காகவோ, பேர் புகழிற்காகவோ, பகட்டிற்காகவோ செய்வது இல்லை. அது மனமுவந்து மற்றவருக்காக மட்டுமே செய்யக்கூடிய ஒன்று. மேலே குறிப்பிட்ட குண இயல்புகளைக் கொண்டவர்களால் எல்லா சேவைகளையும் முகச்சுளிப்பில்லாமல் செய்யமுடியாது. மீறி செய்தால் பொறுமையும் சகிப்புத்தன்மையும் இல்லாமல், நிறைவில்லாத சேவையாகதான் இருக்கும். எனவே நம்மால் என்னமுடியுமோ அதை நிறைவாக செய்தாலே போதும்.
கடவுள் பாவங்களைச் சுமக்க தைரியசாலிகள் யாரென்று பார்த்துதான் அதைக் கொடுப்பாராம். இதுவும் என்னைக் கவர்ந்த இன்னொரு விஷயம். மிகுந்த மனவுளைச்சலில் இருந்தபோது நான் படித்த இந்த வார்த்தைகள் எனக்கே ஒரு தெளிவையும் தைரியத்தையும் கொடுத்தது. மனக்கஷ்டங்களைத் தாங்கும் அளவுக்கு நான் தைரியசாலி என்று காலமும் கடவுளும் நினைத்திருப்பதை எண்ணி பெருமிதம் கொண்டேன்.
தனக்கு விதிக்கப்பட்ட அனைத்து கஷ்டங்களையும் தைரியமாக கடந்து, தன்னையும் காத்து, தன்னைப்போன்ற பிறநோயாளிகளையும் காக்கவேண்டும் என்ற வாழ்க்கைப்பாதையை மணிமேகலையால் தேர்வு செய்யமுடிந்தபோது ஏன் நம்மால் முடியாது? நமக்கான வாழ்வை நாமே தேர்வு செய்வோம். அதை வேட்கைக்கொண்டு வெற்றிபெறுவோம்.
