குயவனிடம்வாங்கிய குண்டு பல்ப்.

வணக்கம் நண்பர்களே.
இன்னைக்கு சிரிக்கலாமா? உங்களை தயார் செய்துக்கோங்க சிரிக்க.
நான் முன்னாடியே சொன்னேனே சொப்புசாமா விளையாடினேன்னு. ஆமா எனக்கு மண் பாண்டங்கள் ரொம்ப பிடிக்கும் விளையாட.
சீக்கிரமா உடைச்சிட்டு புதுசு புதுசா வாங்கிக்கலாம். பசிச்சா கொஞ்சூண்டு சாப்பிட்டு அம்மாகிட்ட அடி வாங்கலாம். இப்படி சின்ன வயசுல நினைச்சது. அப்புறம் நல்ல பிள்ளையா சாப்பிடுவதை விட்டுட்டேன். நிறைய பெயிண்ட் கலக்குறாங்களா அதான் சுவை பிடிக்கல போல.
விளையாடுவதை விடல. விடவும் மாட்டேன்.   2009லருந்து 2012வரை     நான் ஆஹா வானொலியில வானொலி தொகுப்பாளரா வேலை செஞ்சிட்டு இருந்தேன்.
ஒருநாள்   நானும் என் மாமா பெண்ணும் கடைக்கு போனோம். எங்க வீட்டுலருந்து இரண்டு தெரு தள்ளி ஒரு சட்டிப்பாணை கடை இருக்கு. எங்களுக்கு தெரிஞ்சக்கடை. எப்படி தெரியும்னு கடைசியா சொல்றேன்.
வேற எதையோ வாங்கதான் போனோம். அந்தக்கட வழியாப்போனதால ஆசையா இருந்தது. கையில 50 ரூபாய்க்கும் மேல இருந்தது.
“உமா வாடி. சட்டிப்பாண வாங்கலாம்.” “அக்கா, நீ என்ன சின்னக்குழந்தையா? அதெல்லாம் வேணாம் வா போகலாம்”
“இல்ல எனக்கு வாங்கனும் வாடி.” பிடிவாதமா அவளை கூட்டிட்டுப்போனேன்.  இருவரும் கடைக்குள் போனோம். அந்த கடைக்காரர் எங்களை அன்பா வரவேற்று நலம் விசாரிச்சாங்க.
நான் ஒரு இரண்டு மூன்று சட்டிப்பாணைதான்  எடுத்தேன். அவங்க இன்னும் கொஞ்சம் எடுத்துக்க சொன்னாங்க. உண்டியல் கூட கொடுத்தாங்க. எனக்கு ரொம்ப பயமா இருந்துச்சு எங்க அதிகமா காசு கேக்கப்போறாங்களோன்னு.
எல்லாம் முடிச்சுட்டு எவ்வளவுன்னு கேட்கும்போது அவர் சொன்னாரே ஒரு பதில். பரவாயில்லமா நீ சும்மா எடுத்துக்கோன்னு.
ஹா ஹா வானத்துல பறந்தேன். உமாக்கும் |ஆச்சரியமா இருந்தது. சந்தோஷமா வீட்டுக்கு வந்தேன். இதோட விட்டிருந்தா எனக்கு என்ன மதிப்பு இருக்கு?
உமா வீடும் எங்க வீடும் ஒரு தெரு தள்ளிதான். அதுனால நான் எங்க போகனும்னாலும் அவளைத்தான் கூப்பிடுவேன். அப்படித்தான் இன்னொருநாள்   அவ வந்தா.
எனக்கு புது சட்டிப்பாண வாங்க ஆசையா இருந்தது. கையில காசு இல்ல. அதான் எங்களுக்கு தெரிஞ்சக்கடைல இலவசமா தரப்போறாங்களேன்னு தைரியமா கிளம்பிட்டேன்.
சும்மா கையில வெச்சிக்க எங்க அம்மாக்கிட்ட ஒரு 10 ரூபா வாங்கிட்டு போனேன். உமாக்கு இது முன்னாடியே தெரிஞ்சதால அவளும் என்னைப்போல அமைதியாதான் வந்தா.
மறுபடியும் ஒரு அன்பான வரவேற்பு. போனமுறைதான் கம்மியா எடுத்துட்டேன். இந்த முறை நிறைய எடுக்கனும்னு எடுத்துக்குட்டேன்.
அதே போல பில்லிங் நேரம். அவர் இப்பவும் சொன்னாரே ஒரு பதில்.  80 ரூபாய்மா.
எங்களுக்கு பயங்கற அதிர்ச்சி. எப்படி சமாளிக்கிறது? தயங்கி தயங்கி என்கிட்ட 10 ரூபாய்தான் இருக்கு சொன்னேன்.
இல்லம்மா இப்போ விலை அதிகமாகிடிச்சு சொன்னாரு.
ஆசையா வாங்கின எல்லாத்தையும் வெச்சிட்டு ஒரு பாண ஒரு சட்டி மட்டும் எடுத்துக்குட்டேன்.
வழியெல்லாம் எனக்கு ஒரே யோசனை. அன்னைக்கு சும்மா கொடுத்தாங்களேன்னு. உமாகிட்ட சொன்னபோது, “ஒருநாள் கொடுப்பாங்க எல்லாநாளும் அப்படியா?” உங்களை நம்பி வந்தேனேன்னு ஒரே கேலி.
வீட்டுக்கு வந்து எல்லார்கிட்டையும் நடந்ததை சொன்னோம். அப்போ எங்க அப்பா நிதானமா கொடுத்தாரே எனக்கு ஒரு அதிர்ச்சி.
நான் அவனுக்கு துணி தைத்துக்கொடுத்த காசுல மீதி தரனும் அதான் அன்னைக்கு கொடுத்துருக்கான். திரும்பப்போனா எப்படி தருவான்னு கேட்டார்.
இப்போ புரிஞ்சிருக்குமே எப்படி எங்களுக்கு தெரிஞ்சக்கடைன்னு?
எங்க அப்பா தையல்காரர். அந்தக்கடைக்காரர் அவரோட நண்பன். வெளிய சட்டிப்பாணை கடை இருக்கும். உள்ள தையல் கடை இருக்கும். எங்க அப்பா அங்க கொஞ்சநாள் வேலை செஞ்சாரு.
அவர் வேலைல கெட்டிக்காரர். எல்லோருக்கும் குரு போல. அதுனால அந்தக்கடைல எங்க அப்பாவுக்கு ஒரு தனி மதிப்பு.
எனக்காகவே ஆர்டர் கொடுத்து நிறைய சொப்பு செய்ய சொன்னாரு எங்க அப்பா.
அவங்களும் எனக்குன்னு பார்த்து பார்த்து செய்து தந்தாங்க. அப்படிப்பட்ட உயர்ந்த நட்பு.
அந்த நட்பு தந்த தைரியம்தான் என்னை குயவன் கிட்ட குண்டு பல்ப் வாங்க வெச்சிடிச்சு.
செம்ம பல்ப் போங்க. இந்த விஷயத்த தொகுப்பாளர் ரோகினிகிட்ட சொல்ல. அவங்க அப்படிப்போடு ஷோல இதை ஒரு தலைப்பாக்கி இப்படி நீங்களும் யார்கிட்டையாவது பல்ப் வாங்கியிருந்தா கால் பன்னுங்கன்னு சொல்லி ஒருமணி நேர ஷோவ ஓட்டிட்டாங்க.
ஆரம்பத்துல என் பெயர் சொல்லல. பொதுவாதான் சொன்னாங்க. ஹப்பா. என் மானம் தப்பிச்சுடிச்சுன்னு சந்தோஷப்பட்டேன். ஆனா அவங்களும் வெச்சாங்களே ஒரு டுவிஸ்ட். ஷோவை  முடிக்கும்போது  இப்படி அசிங்கப்பட்டது வேற யாருமில்ல உங்க தொகுப்பாளர் அபினயாதான்னு சொல்லி அட்டகாசமா என் மானத்தை வாங்கி ஷோவை முடிச்சிட்டாங்க.
எப்படி?